',Que Faire Camarade Louis? Een kunstenaar tussen atelier en partijlokaal: Louis Deltour (1927-1998) en zijn Koude Oorlog',.
In zijn eerder roodgekleurde - maar voor een bontgekleurd publiek geschreven - doctorale verhandeling trachtte Benny Madalijns destijds de nadrukkelijke politieke denkbeelden van de eerder onbekende Waalse communistische kunstenaar Louis Deltour en zijn artistieke voorstelling hiervan naast de werkelijkheid van zowat de heetste jaren van de twintigste eeuw in gans Oost- en West-Europa, de periode van de Koude Oorlog, te zetten. Dat was niet vanzelfsprekend, omdat de kunstenaar - wars van elke vorm van commercie (met een welomschreven afkeer voor de hedendaagse kunsthandel, die conform de kapitalistische marktvisie in zijn wereldbeeld uitsluitend op winst uitmaken was) - nooit echt ontdekt werd door - vaak zelfbenoemde - talentenscouts.
Er is tot nu toe hoegenaamd niets over hem gepubliceerd, in tegenstelling tot zijn spitsbroeders van het eerste uur. Dat komt mede omdat hij zich als doorwinterde communist liefst afzijdig hield van het egocentrische spektakel, zich te profileren in naam van het eigenbelang. Ook voelde hij zich blijkbaar het best als hij zich wat teruggetrokken - in de spreekwoordelijke schaduw van de grote kerselaar in zijn tuin - artistiek kon uitleven. Bovendien heeft hij zijn eigenzinnige ideee¨n over ‘kunst en maatschappij’ nooit zelf in een systematisch kader willen gieten, terwijl zijn aanvankelijke kompanen Edmond Dubrunfaut en Roger Somville dat wel deden.
Daarenboven is de studie een aanzet om het vrijwel onbestaande verhaal te vertellen van links gee¨ngageerde kunstenaars die een alternatieve bijdrage leverden aan het kunstgebeuren in Belgie¨ in die periode. Politiek-maatschappelijke invloeden op beeldende kunst worden in de Belgische kunstgeschiedenis, wat deze periode betreft, nog te vaak overschaduwd door de ultieme triomf van het abstract expressionisme als universele taal van een zogenaamd eenduidige Vrije Westerse Wereld en als de uiteindelijke synthese van de Europese avant-gardes.
In zijn eerder roodgekleurde - maar voor een bontgekleurd publiek geschreven - doctorale verhandeling trachtte Benny Madalijns destijds de nadrukkelijke politieke denkbeelden van de eerder onbekende Waalse communistische kunstenaar Louis Deltour en zijn artistieke voorstelling hiervan naast de werkelijkheid van zowat de heetste jaren van de twintigste eeuw in gans Oost- en West-Europa, de periode van de Koude Oorlog, te zetten. Dat was niet vanzelfsprekend, omdat de kunstenaar - wars van elke vorm van commercie (met een welomschreven afkeer voor de hedendaagse kunsthandel, die conform de kapitalistische marktvisie in zijn wereldbeeld uitsluitend op winst uitmaken was) - nooit echt ontdekt werd door - vaak zelfbenoemde - talentenscouts.
Er is tot nu toe hoegenaamd niets over hem gepubliceerd, in tegenstelling tot zijn spitsbroeders van het eerste uur. Dat komt mede omdat hij zich als doorwinterde communist liefst afzijdig hield van het egocentrische spektakel, zich te profileren in naam van het eigenbelang. Ook voelde hij zich blijkbaar het best als hij zich wat teruggetrokken - in de spreekwoordelijke schaduw van de grote kerselaar in zijn tuin - artistiek kon uitleven. Bovendien heeft hij zijn eigenzinnige ideee¨n over ‘kunst en maatschappij’ nooit zelf in een systematisch kader willen gieten, terwijl zijn aanvankelijke kompanen Edmond Dubrunfaut en Roger Somville dat wel deden.
Daarenboven is de studie een aanzet om het vrijwel onbestaande verhaal te vertellen van links gee¨ngageerde kunstenaars die een alternatieve bijdrage leverden aan het kunstgebeuren in Belgie¨ in die periode. Politiek-maatschappelijke invloeden op beeldende kunst worden in de Belgische kunstgeschiedenis, wat deze periode betreft, nog te vaak overschaduwd door de ultieme triomf van het abstract expressionisme als universele taal van een zogenaamd eenduidige Vrije Westerse Wereld en als de uiteindelijke synthese van de Europese avant-gardes.
